- kruczeć
- несов. (б)урчать (в животе)* * *несов.(б)урча́ть (в животе́)
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
kruczeć
Смотреть что такое "kruczeć" в других словарях:
kruczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. nos ndk VIa, kruczećczy, kruczećczało {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać nieświadomie, spowodowany zwykle głodem, odgłos : {{/stl 7}}{{stl 10}}Komuś kruczy w brzuchu, w żołądku. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kruczeć — ndk VIIb, kruczećczy, kruczećczało 1. «wydawać charakterystyczny odgłos spowodowany najczęściej głodem; burczeć» Kruczy komuś w żołądku, w kiszkach, w brzuchu. 2. → krukać … Słownik języka polskiego
крук — род. п. а ворон , южн., зап., укр., блр. крук, укр. крукати каркать , болг. крукам ворчу, мурлычу , чеш. kručeti клохтать, ворковать (Голуб 119), польск. kruk ворон , krukac каркать , kruczec ворчать . Родственно лит. kraũkti, kraukiù,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
burczeć — ndk VIIb, burczećczę, burczećczysz, burcz, burczećczał, burczećczeli 1. częściej nieos. pot. «o brzuchu, kiszkach: wydawać charakterystyczny dźwięk, spowodowany zwykle głodem, zaburzeniami w trawieniu; kruczeć» Burczy komuś w brzuchu (z głodu). 2 … Słownik języka polskiego
kruczenie — n I rzecz. od kruczeć … Słownik języka polskiego
krukać — ndk I, krukaćka, krukaćają, krukaćał «o żurawiach: wydawać charakterystyczny dla nich głos; kruczeć» … Słownik języka polskiego
